Αδικία, μια λέξη χίλιες εικόνες, όλοι έχουμε πέσει στην αγκαλιά της.Ζούμε στην εποχή που η αδικία είναι το συνώνυμο της,θέλοντας και μη έχουμε και εμείς αδικήσει και έχουμε αδικηθεί .Είναι στιγμές που σκεφτόμαστε να γίνουμε τέρατα και εμείς για να πάψουμε να είμαστε θύματα αλλά αν πάψουμε να είμαστε θύματα θα γίνουμε θύτες , όλα είναι ένας φαύλος κύκλος και εσύ στην μέση να προσπαθείς να καταλάβεις και να επιλέξεις το σωστό και το λάθος αλλά πιο είναι αυτό το λάθος ή το σωστό αφού ακόμα και αυτός που μας τα διδάσκει χάσκει και αντιφάσκει, και στο τέλος πως να μην γίνεις θύτης όταν βλέπεις συνέχεια άτομα που δεν προσπαθούν για παράδειγμα να πετύχουν σε ένα συγκεκριμένο σκοπό να προχωράνε μπροστά με την αδιαμφισβήτητη "αξία" τους και εσύ πού έχεις όλα τα εφόδια απλά κουβαλάς τον σταυρό σου ο όποιος μεγαλώνει και μεγαλώνει μέχρι που σε πλακώνει ΄εκτός και αν βρεθεί το σπάνιο είδος του ανθρώπου και αναγνωρίσει την αξία σου πριν θαφτείς από το βάρος του σταυρού σου . Υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν ακόμα αυτές οι μικρές λεξούλες ΆΞΙΑ ΑΓΆΠΗ και ΆΝΘΡΩΠΌΣ ο δρόμος της ζωής είναι μακρύς και ανώμαλος και η ζωή έχει μια γλυκόπικρη γεύση που ίσως να υπερισχύει λίγο η πικράδα της αλλά είναι ανεκτίμητη, και μην ξεχνάμε κάτι όσο μουντός και να είναι ο καιρός κάποια στιγμή θα βγει ο ήλιος και τότε όλα θα φτιάξουν και θα λάμψει η αλήθεια γιατί μπορεί στην μουντάδα να μην φαίνεται τόσο εύκολα το ποιόν του αλλού αλλά ο ήλιος τα φανερώνει όλα.
Sad flying butterfly
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
Για τον έρωτα απο Κική Δημουλά
Απόσπασμα:*Για τον έρωτα
«Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο. Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό!
Τώρα, αν με ρωτήσετε από πού έχω βγάλει αυτά τα συμπεράσματα, και από πόσα όρη και βουνά ερώτων πέρασα κι ανεβοκατέβηκα, θα σας πω ελάχιστα... Αλλά έχω μια εμμονή με το θέμα και την αξία του, και το γεγονός ότι δεν το εξήντλησα, δεν το έζησα όσο έπρεπε, όσο το ήθελα κι όσο ήμουν προορισμένη ίσως να το ζήσω, μ' έχει κάνει να αισθάνομαι ολίγον μελετήτρια του πράγματος σαν να έχω μία πείρα (...) Το απεσταγμένο κέρδος αυτής της ιστορίας, είναι του ενός ο βασανισμός. Εκεί έχω καταλήξει κι έχω ευφρανθεί κάμποσο από ένα τέτοιο βάσανο...»
*Η άλυτη απορία του θανάτου
«Το τίποτα είναι ένα όνειρο. Αμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα, όχι αποσιωπητικά. Φαντάσου να είναι ένα τίποτα που σε σημαδεύει κιόλας! Να έχει συνείδηση αυτό το τίποτα! Εκτός κι αν δεν υφίσταται ποτέ ψυχή κι έχουμε ένα σώμα που προσποιείται ότι έχει ψυχή. Εγώ θεωρώ παρά πολύ πονηρό το σώμα, και περιεκτικότατο και εφευρετικότατο. (...) Η ιδέα της ταφής και της εκταφής με τρελαίνει (...) Δεν πιστεύω καθόλου ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο χώμα, διότι δεν μου απέδειξε κανείς μέχρι τώρα ότι είναι ένα χώμα. Πρέπει να μου το αποδείξει. Και τότε θα υποταγώ, θα το δεχτώ (...) Δεν λέω ότι δεν είναι ωραία η ζωή. Λέω ότι είναι πάρα πολύ ωραία επειδή πρόκειται να τη χάσουμε. Μόνο γι' αυτό. Κι ο έρωτας γι' αυτό είναι ωραίος, επειδή τελειώνει. Ομως η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Κάποτε σταματάει ο ποιητής, αλλά έχει διάδοχο. Κι η ιστορία συνεχίζεται...»
πηγη:Ελευθεροτυπία συνέντευξη κ. Δημουλά 21/3/10
Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013
Σ' αγαπάς;
Σ' αγαπάς; Έχεις θέσει πότε αυτό το ερώτημα στον εαυτό σου;Αναζητάς να το ακούσεις , να το νιώσεις από τους άλλους άλλα εσυ αγαπάς την ίδια σου την ύπαρξη..; Συνήθως η πλειοψηφία δεν τον αγαπάμε και αυτό φαίνεται, διότι μας αρέσει να το βασανίζουμε να το ταλαιπωρούμε, προτιμάμε να μπαίνουμε σε σχέσεις- καταστάσεις που μας φθείρουν ψυχολογικά που όταν λήξουν μας κλέβουν ένα κομμάτι μας, αυτό συμβαίνει διότι δεν σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί είμαστε ανασφαλείς. Όταν όμως φύγουν κάποια στιγμή από την ζωή μας αυτοί οι άνθρωποι και μας αφήσουν μόνους μας , που θα έρθει κάποια στιγμή αυτή η ώρα μπορεί να μην είναι στο κοντινό μέλλον ,τότε θα αντικρίσουμε στον καθρέφτη της ψυχής μας ενα θέαμα που θα μας τρομάξει, ένα αποκρουστικό τέρας που δημιουργήσαμε εμείς για εμάς ,τον ίδιο μας τον εαυτό.Αυτή η στιγμή θα είναι πολύ θλιβερή , πολύ επώδυνη και δυστυχώς μόνο τότε θα καταλάβουμε τα λάθη μας και τότε που ίσως θα είναι αργά θα θέσουμε το ερώτημα στον εαυτό μας ..σ' αγαπάς..?
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013
Απλα ...Δεν ΘΕΛΕΙ...
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όταν φτάσεις πάτο τότε πρέπει να καταβάλει προσπάθειές για να φτάσεις στην επιφάνεια, ένας λόγος που δημιούργησα αυτό το μπλοκ είναι για να καταφέρω να πάρω ανάσα να μην πνιγώ. Είμαι ένας άνθρωπός που στο περισσότερο χρόνο της ζωής μου είμαι ερωτευμένη , λατρεύω τον έρωτα και όταν με χτυπάει στην αρχή τουλάχιστον νιώθω οτι ζώ σε παραμύθι, άλλα κάμια φορά και σε εφιάλτη ,καλή ώρα όπως τώρα, σ' αυτη την φάση της ζωής μου είμαι στο μούντ έρωτας χωρίς ανταπόκρισή και αυτο θα είναι το κύριο θέμα του μπλοκ, δέν έχω σκοπό να το προβάλω γιατί ουτε συγγραφέας είμαι ούτε γράφω κάλα , απλά γράφω αυτη την στιγμή για να φτάσω στην επιφάνεια. Άν τύχει και πέσει στα χέρια...λάθος στα μάτια κάπου αυτό το μπλοκ ... Λυπάμαι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)